DEVENDA

DIJKSTRA

RIXT 

VAN DER HORST

KIM

EMMEN

DEVENDA DIJKSTRA

RIXT VAN DER HORST

KIM EMMEN

NAAM: DEVENDA DIJKSTRA
LEEFTIJD: 27 JAAR
DISCIPLINE: DRESSUUR MET HERO

Nog niet zo lang geleden hadden weinig mensen van Devenda Dijkstra gehoord. In 2021 kwam daar verandering in. Als rijzende ster stond ze op het EK Dressuur in Hagen en won ze zilver met het U25-team. Twee jaar later werd ze zelfs op het laatste moment opgeroepen door de bondscoach om in te vallen op het EK Dressuur voor senioren. Een bijzondere prestatie voor deze TeamNL-amazone, die bijna haar hele jeugd reed op de manege.

Devenda: “Zo lang als ik me kan herinneren ben ik al dol op paarden, net als mijn zusje. Mijn ouders hadden verder niets met paarden maar mijn vader houdt wel enorm van dieren en heeft zich naast zijn eigen bedrijf altijd ingezet voor de zeehondenopvang. Toen ik twee was, had ik mijn eerste staples bij Manege de Kroo in Nieuw en Sint Joosland. Daar heb ik tot mijn zestiende trouw één keer per week gereden. Vervolgens ging ik rijden op paarden bij boeren in de omgeving. Tinkers, Haflingers, Belgen; het maakte me niet uit. Ik vond alles fantastisch. Vanaf mijn achttiende ging ik paarden en pony’s zadelmak maken voor mensen uit de buurt. 

Ik deed ook weleens mee aan een dressuurwedstrijdje, maar nooit hoger dan de klasse B. Mijn ouders zagen mijn passie voor de paarden en zo kreeg ik op mijn twintigste mijn eerste eigen paardje, een springgefokte E-pony die ik nog zelf zadelmak moest maken. Met hem reed ik mijn eerste dressuurwedstrijd in de L2. Ik had vroeger nooit de droom om later Grand Prix te rijden. Dat idee is eigenlijk langzaam gegroeid. Pas toen ik Hero onder het zadel kreeg, zag ik steeds meer mogelijkheden. Ik ontmoette mijn vriend Laurens van Lieren en via hem kwam ook Hero op mijn pad. Ik wilde eerst niet op de paarden van Laurens rijden, maar ik voelde een ontzettende klik met Hero. Hij is echt mijn ‘once in a lifetime’ paard. Het ging ineens allemaal super snel. Begin 2019 reed ik nog mee op de KNHS Indoorkampioenschappen in de L1 en diezelfde zomer reden we mee op de Hippiade in de klasse Z2. Ik had nog nooit op dat niveau gereden, maar ik ben vrij nuchter ingesteld en ik kan goed visualiseren hoe iets moet voelen. Ik ben enorm verwend door Hero, want hij is superslim en leert alles heel makkelijk. De internationale wedstrijden en Europese kampioenschappen waren supergaaf om mee te maken. Dit is pas ons tweede jaar in de Grand Prix en nu mogen we ook al een beetje proeven aan de Olympische Spelen omdat we op de longlist staan.

Devenda:

‘Nu ik de topsport heb ervaren, smaakt het zeker naar meer’

Ik geniet er vooral van om met Hero gezellig op concours te gaan en steeds nieuwe ervaringen op te doen. Maar we gaan ook graag op buitenrit of maken soms een klein sprongetje, daar word ik net zo vrolijk van. Nu ik de topsport heb ervaren, smaakt het zeker naar meer. Toch blijven het plezier en de klik met je paard het allerbelangrijkste. Zorg voor de juiste mensen om je heen, die je goed begeleiden. Ondanks dat mijn familie geen paardenkennis had, hebben ze me wel altijd gesteund. Mijn vader is nu mijn grootste supporter en gaat iedere wedstrijd mee, in binnen- en buitenland. Ruiters die ook de topsport ambiëren wil ik meegeven dat je vooral in jezelf moet blijven geloven. Ga ervoor als je iets echt graag wilt. Als je hard werkt dan is niets onmogelijk."

NAAM: RIXT VAN DER HORST
LEEFTIJD: 32 JAAR
DISCIPLINE: PARADRESSUUR MET EISMA´S ROYAL FONQ EN EISMA´S AKUNA MATATA

Het verhaal van Rixt van der Horst is er één van veerkracht, ambitie en doorzettingsvermogen. De paradressuuramazone komt niet uit een paardenfamilie, maar heeft inmiddels laten zien dat het ook niet nodig is om zeer succesvol te zijn. Op haar naam staan maar liefst vijf wereldtitels (2014, 2018), drie Europese titels (2015, 2019) en vijf Paralympische medailles (2016, 2021). 

Rixt: “Op mijn vijfde begon ik op een boerderij als therapie met paardrijden. Door een vroeggeboorte ben ik geboren met meerdere handicaps waaronder spasticiteit. Mijn ouders hadden niks met paarden, maar zagen dat rijden een positieve uitwerking op mij had, zowel lichamelijk als op persoonlijk vlak, en hebben me daarom altijd gesteund. De paradressuur heeft me ook geholpen in de acceptatie van mijn beperking. Een lange tijd reed ik wedstrijden in de reguliere dressuur. Pas in 2008 kwam ik voor het eerst in aanraking met de paradressuur op het NK in Hoofddorp. Er ging een wereld voor me open. Mijn droom voor de topsport begon toen te leven.

In 2012 deed ik mee aan de Talentendag in Ermelo en werd ik geselecteerd voor regiotrainingen van enkele topinstructeurs. In 2013 reed ik mijn eerste internationale wedstrijd in de paradressuur met Vico Wald. Dat paard had alleen niet de potentie voor het hogere niveau dus als ik verder wilde komen, moest ik op zoek naar een ander paard. Met behulp van het Foppe Fonds konden we in 2013 Uniek aankopen en een jaar later werden we al wereldkampioen. Zonder de middelen van een paardenfamilie kan het heel lastig zijn om alles rond te krijgen. Toch kun je ook zelf je eigen geluk creëren. Zoek de juiste mensen om je heen die je kunnen helpen. Maak een plan met korte- en langetermijndoelen en geloof in jezelf. Ik ben altijd blijven zoeken naar manieren om mezelf te kunnen laten zien. Want het gaat ten slotte om goed rijden en je resultaten en niet om de duurste of mooiste spullen. Als je eenmaal aan de topsport hebt geproefd, dan wil je mee blijven doen, en dat is een grote uitdaging. In het begin stond ik er nog onbevangen in, maar als je vaker wint, ben je opeens de favoriet en komt er een grote druk op je schouders. Na enkele gouden jaren kreeg ik angst om te verliezen. Uiteindelijk is het belangrijk om weer in jezelf te gaan geloven. Toen Findsley, waarmee ik al vier jaar een combinatie vormde, in 2021 na de Spelen terug ging naar zijn eigenaresse, heb ik lang getwijfeld of ik wel door wilde gaan. Als topsporter staat namelijk je hele leven, en dat van je naasten, in het teken van de sport. 

Rixt:

‘Tegenslagen horen bij topsport en daar leer je van’

Elke dag maak je beslissingen met de sport in je achterhoofd. Helpt dit mij om beter te worden, of niet? Daardoor mis je bijvoorbeeld ook regelmatig belangrijke (feestelijke) momenten van familie en vrienden. Maar de uitzonderlijke momenten die de topsport mij bezorgen, maken het allemaal waard. Topsporter zijn betekent hard werken, niet zeuren, nooit opgeven en vooral gewoon doorgaan. Met hulp van een sportpsycholoog heb ik de knop weer omgezet. Tegenslagen horen er namelijk bij en daar leer je van. Ik kan nu de beste versie van mezelf laten zien, beter focussen op mijn doel en weer gaan genieten van de sport. Het plezier blijft het állerbelangrijkste. Dankzij mijn investeerder beschik ik nu over twee zeer talentvolle paarden, Eisma’s Royal Fonq en Eisma’s Akuna Matata, en heb ik mijn visie gericht op de Paralympische Spelen in Parijs. Het lijkt me ontzettend gaaf om daar weer te staan, dus ik grijp deze kans met beide handen aan. Zo blijkt maar weer; waar een wil is, is een weg.”

NAAM: KIM EMMEN
LEEFTIJD: 29 JAAR​​​​​​​
DISCIPLINE: SPRINGEN MET IMAGINE, MACHO V, INFLAME-GO

TeamNL-amazone Kim Emmen is de afgelopen jaren steeds zichtbaarder op het hoogste niveau van de springsport. In 2023 won ze zilver op het NK met Island VG en datzelfde jaar nam ze ook deel aan de Europese Kampioenschappen met haar troef InflameGo. Hoewel Kim wel opgroeide in een gezin waarin de paardensport een rol speelde, koos ze toch duidelijk haar eigen pad. Haar doorzettingsvermogen en eigenwijsheid brachten Kim uiteindelijk naar het topsportniveau van vandaag. 

Kim: “Ik ben begonnen met ponyrijden op Manege Buitenhorst in Oosteind. Mijn moeder was altijd heel actief in de dressuur en reed met twee paarden dressuurwedstrijden in de breedtesport. Ik kwam er al vrij snel achter dat dressuur echt niets voor mij was. Ik wilde liever springen. Dressuur is een jurysport en dat spreekt mij niet aan. Bij springen is alles een stuk duidelijker en hoef je niet te wachten op je punten. Een balk is een balk en betekent dus strafpunten. Toen ik zes of zeven jaar was, kreeg ik mijn eerste pony. Deze heb ik zelf leren springen.

Met veel verschillende pony’s heb ik springwedstrijden gereden. Ik dacht toen nog niet na over de topsport. Natuurlijk droomt iedereen er wel van om beter te worden, maar ik weet ook dat topsport niet voor iedereen is weggelegd. Het is hard werken en je moet goed kunnen relativeren. Je hebt ook veel doorzettingsvermogen nodig. Daarnaast denk ik dat het heel belangrijk is om eigenwijs te zijn op de juiste momenten. Mijn gehele carrière heb ik voor mijn keuzes moeten vechten en ging ik heel eigenwijs links terwijl anderen zeiden dat ik rechts moest gaan. Zo zagen mijn ouders het bijvoorbeeld niet zitten dat ik naar de paardenopleiding in Deurne ging. Maar ik heb toch doorgezet. Tijdens de opleiding ging ik één dag naar school en de rest van de week werkte ik op stal. Zo kon ik proeven aan het leven van een beroepsruiter en dat beviel me goed. In 2017 kreeg ik de kans om op de internationale springstal van Eric Berkhof te werken en meer ervaring op te doen. Vanaf dat moment kwam de topsport steeds meer in beeld. Na vijf jaar ging ik werken voor Bruntwood Stables en sinds 2022 ben ik terug bij de Margaretha Hoeve van Eric Berkhof. In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat als je het hoogste niveau wilt behalen, je vooral heel geduldig moet zijn. Veel jonge ruiters willen te snel hoger en hoger. Maar het komt niet allemaal ineens. Het is hard werken en zorgen dat je steeds iets beter wordt. Dat kost tijd. Blijf vooral in jezelf geloven, dat is heel belangrijk.

Kim:

‘Je moet eigenwijs zijn op de juiste momenten’

Het is super om deel te mogen nemen aan internationale wedstrijden en een eer om voor je land uit te komen op kampioenschappen. Ook deelnemen aan de Olympische Spelen lijkt me heel gaaf. Toch is dat niet per se voor mij een doel. Ik heb eigenlijk nooit maar één doel gehad. Je kunt beter je doelen verspreiden en ze heel concreet maken. Zoals een goede barrage rijden of met een goed gevoel de ring verlaten. Ik houd er altijd rekening mee dat het een keer niet gaat zoals ik vantevoren had gedacht. Dat hoort ook bij de springsport op het hoogste niveau. Ik ben vrij nuchter ingesteld en kan daarna ook weer de knop omzetten. Je moet alleen wel in jezelf blijven geloven en je eigen kansen creëren. En soms een beetje geluk hebben.”