Je komt uit de randstad, maar we zitten in Friesland…?  

“Waar ik woon? Nou, bijna in Friesland. Ik heb hier vier jaar geleden mijn paard Voice gekocht en naar Den Haag gehaald, dichterbij huis. Maar ik kreeg een aanvraag om met hem een show te doen. Hij is echter best schrikkerig, dus ik wilde dat alleen als Roos Kolkman, de eigenaresse van Stal Hermes, naast me reed op zijn beste vriend Gideon. Om te oefenen heb ik hem terugverhuisd. Het beviel zo goed dat hij is gebleven. Sindsdien ben ik een paar dagen per week te vinden in Sint Jacobiparochie.”  

Het is nogal een cultuurclash, Den Haag of Friesland.  

Samantha grijnst breed. “Dit is de echte Samantha die je ziet. Ik vind het heerlijk om de hele dag in mijn ouwe kloffie te lopen, dat ik niet hoef na te denken hoe ik eruit zie. Ik help overal bij, hoe vies het klusje ook is. Het is misschien wel een vlucht uit de gekke wereld waar ik in zit. Die paarden hebben geen oordeel, weet je? Het is hartstikke leuk wat ik allemaal meemaak als artiest. Maar je kan jezelf er ook in verliezen en er zitten mindere kanten aan. De paarden zorgen ervoor dat ik mezelf blijf en niet iemand die zich op een bepaalde manier anders voordoet. En het leven hier lijkt minder gehaast dan in het westen.”   

Was je altijd al een paardenmeisje?  

“Jazeker, ik was vanaf jonge leeftijd niet weg te slaan bij de manege. Het besef dat zo’n dier zoveel sterker is dan jij, maar dat je met wederzijds respect alles voor elkaar kunt betekenen. Het gevoel is lastig te beschrijven. Puur geluk, dat is wat ik voel. Het viel niet mee, deze hobby in de Randstad. Best duur ook en ik kom uit een gewoon arbeidersgezin. Maar ik mocht wel op paardrijden. Een eigen paard was echter een onbereikbare droom.” 
Wedstrijdambitie had Samantha niet. Ze vermeed liever de haat en nijd die daarmee vaak gepaard gaat. “Ik ben van nature vrolijk en gun het iedereen. Voor mij voelt jaloezie, afgunst en een juryoordeel lastig, dus dat ga ik uit de weg. Hoewel ik moet bekennen dat ik onlangs een paar kleine wedstrijdjes met Voice heb gestart, omdat ik vind dat het bij zijn opleiding hoort en omdat ik mezelf wilde uitdagen. Ik ben net de B uit”, zegt ze toch met gepaste trots.  

 Dus geen wedstrijden maar wel op de hengstenkeuring rijden voor een groot publiek. Dat is eigenlijk toch de omgekeerde wereld?   

“De eerste keer dat ik voor publiek op een paard reed, was op Jumping Amsterdam. Hoe bijzonder. Ik kwam daar vroeger zelf als toeschouwer. Nu keek ik opzij en kwam Isabell Werth voorbij, waardoor ik niet eens meer durfde aan te galopperen uit angst om af te gaan.” Samantha schatert.   
Als puber stopte ze met paardrijden. Na het winnen van een talentenjacht in Den Haag stond ze avond aan avond in cafés te zingen, terwijl ze overdag in een viswinkel werkte. Na haar grote doorbraak op televisie werd ze gevraagd om voor het programma ‘Beste Zangers’ samen met Floor Jansen op een paard langs zee te galopperen. “Als je dat zolang niet hebt gedaan is dat best eng, al bleven paarden me enorm trekken. Het was echter net dat duwtje dat ik nodig had.”   

Hoe ben je bij de Friezen uitgekomen?

“Een vriendin van mijn tante had een Fries waar ik af en toe op mocht. Het wakkerde het idee voor een eigen paard aan. Ik zocht aanvankelijk naar een zwarte Spanjaard. Ik vind zwart gewoon mooi, voor mij straalt dat iets magisch uit. Heel anders dan een bruine. En ik houd van dat barokke type. Spaanse paarden zijn slim en die kan ik dus kunstjes leren, want dat vind ik ook leuk. Ik bezocht een paar stallen, maar de zoektocht viel nog niet mee. Ik ben een pennymeisje, ik wil knuffelen en kroelen met een paard. Deze draaiden om en keken zuur. Mijn tante nam me mee naar een stal vol Friezen. Al die koppies over de deur, allemaal knuffelen… ik was verkocht.” Met een stralend gezicht vertelt Samantha hoe ze Voice vond bij Stal Hermes, een jonge hengst met een edel hoofd, sprekende ogen en enorme manen. “Ik heb negen paarden gereden, hij was de laatste. Hij kwam de stal uit, drukte zijn neus tegen die van mij en hinnikte zachtjes… Ik moest er nog op, maar ik was op slag verliefd. Hij had mij uitgezocht en zo moet het ook.”

Wat voor paard is Voice?

“Omdat ik hem wilde verhuizen naar de Randstad, waar geen hengsten waren toegestaan, moest ik Voice - die eigenlijk Brent van de Northside heet - laten ruinen. Ik heb daar veel spijt van. Hij was brutaal, maar nu niet meer. Voor shows niet zo handig. Hij doet het wel, maar ik heb mijn handen vol.” Ze heeft er nooit aan getwijfeld of ze zo’n jong fris paard kon mannen. “Dan val je er een keer af, tja dat is dan zo. Is een keer gebeurd hoor, toen ik hem net had en best hard ook. Maar het heeft me niet bang gemaakt.”

Eén paard is geen paard…?  

“Klopt, het paardenimperium breidde zich uit. Ik was met Roos mee naar de centrale keuring, waar Eelkje Rita het kroonpredikaat kreeg. Ze was voor de handel. Ik zag haar lopen en vond haar geweldig. Dus ik dacht: waarom koop ik haar zelf niet voor de helft? Ik word zo gelukkig van die paarden, dus waarom niet?” Rita, zoals ze op stal wordt genoemd, was op dat moment al drachtig van Jehannes. Het leverde een merrieveulen op die naar Samantha’s grote held Tina Turner werd genoemd. “Ze is nu twee en staat op het land. Volgend jaar gaan we naar de keuring en kijken hoe ze is. Ik zou het wel mooi vinden om een eigen lijntje te fokken, maar dan moet ze wel net zo goed zijn als haar moeder.”   

Maar fokken gaat niet altijd over rozen?  

“Het volgende veulen was Wimpie, van Martzen. Ik had de hengst uitgekozen om zijn ‘klassieke’ type en familiebanden met mijn Voice. Ik vind het jammer dat er van die moderne sport-Friezen worden gefokt. Als je serieus dressuur wil rijden, koop dan een KWPN’er.” Het was een stoer veulen, helemaal wat ze wilde. Maar de combinatie bleek rampzalig, Wimpie had een erfelijke afwijking, waardoor zijn slokdarm niet werkte. Het kwam aan het licht toen hij werd afgespeend. Samantha bewoog hemel en aarde, maar kon niet anders dan hem laten inslapen. Ze vindt het nog steeds moeilijk om over te vertellen. “Ik ben daar zó kapot van geweest, heb zo vreselijk gehuild. Ik dacht even: ik verkoop alles, want ik wil zoiets nooit meer meemaken. Het deed zo’n pijn. Toen Wimpie net was overleden moest ik vlak daarna optreden en ‘Kleine Jongen’ zingen van André Hazes… mijn keel zat dicht, het was toch mijn kind.”   

Wat is jouw mening over de erfelijke afwijkingen binnen het Friese ras?  

“Ik vind het inteeltprobleem bij Friezen dramatisch. Het is natuurlijk enorm slecht dat er al twintig jaar niet serieus iets aan wordt gedaan. Ik werd door het stamboek gevraagd om ambassadeur te worden van het Friese Paard. Dat wilde ik alleen als er nu echt een plan van aanpak komt. Wat dat moet zijn? Misschien andere rassen inkruisen, ik weet het niet. Over een jaar of drie weten we meer. Er loopt nu een groot onderzoek waar alle hoop op is gevestigd.”  
Rita was alweer drachtig, dit keer van Elias. Begin mei werd er weer een hengstveulen geboren. Samantha is licht gespannen en hoopt dat alles goed blijft gaan. Ze deed via social media een oproep voor een goede naam, die we als primeur mogen onthullen: Bobby. “Naar mijn vader, die heet Bob.”   

Beschouw je jezelf inmiddels als een goede amazone?  

“Als ik in Friesland ben, help ik volop mee en rijd ik ook de handelspaarden. Daarnaast worden de shows voorbereid. Ik heb zoveel bijgeleerd van Roos. Van veel rijden word je ook beter, maar ik zeg niet dat ik een aardig potje kan rijden. Dat vind ik gek om over mezelf te zeggen. Als je bekend bent hebben mensen nog sneller een oordeel over je. Bij een show kan me dat niet schelen, dat is gewoon zo mooi om te doen. Het is meer vrij dan een dressuurproef en mijn twee passies komen daarin samen. Het is wel een ding hoor, zingen en rijden tegelijk. Er komt veel ademtechniek bij kijken. En lange noten moet je vermijden… Maar het is zo kicken. Ik kocht een paard om in het bos te hobbelen. Moet je nou eens zien wat we doen. Het is mooier dan televisiesucces of een concert geven in de Ziggo Dome. Hier kan niets tegenop.”   

Als artiest lig je regelmatig onder vuur bij de roddelpers of op social media. Ook de paardensport heeft tegenwoordig het nodige te verduren. Heeft Samantha nog tips op dit gebied voor de hippische sector? “Wees zo open mogelijk. En vertel je verhaal. Als een paard in de vrije natuur iets aan een been mankeert, overleeft hij dat niet. Wij verzorgen ze en voorkomen dat ze pijn lijden. Natuurlijk vragen we iets terug, maar zonder ons worden ze echt niet zo oud. Op social media wordt veel afgunst geventileerd. Het groepje dat dit doet is klein, maar beheerst wel de hele boel. Ze zouden geen podium moeten krijgen.” Ze haalt een show aan die ze gaf op een warme dag. “We hielden er rekening mee, hebben nauwelijks losgereden, amper iets van ze gevraagd, ze erna meteen goed verzorgd en in een koele stal gezet. Wij hadden het zwaarder dan de paarden. Maar er kwam toch naar commentaar op. Van mensen waar je, als je op hun profiel kijkt, eigenlijk niets mee kunt. Ik blokkeer ze. Je moet tegen mij niet zeggen dat ik slecht ben voor mijn paarden. Al moet ik een krantenwijk erbij nemen, die beesten krijgen van mij alles wat hun hartje begeert.”