De geschiedenis van de West Stichtse Ruiters gaat ver terug. De club werd opgericht in 1946. “Vanaf 1984 hadden we een eigen locatie met binnenbak. Dat was ook in Montfoort, maar aan de andere kant van de IJssel”, vertelt Harry Schalkwijk. “Tien jaar geleden werd ik gevraagd als voorzitter. De grond van de oude accommodatie was van de gemeente en die wilde daar industrie ontwikkelen. Ik werd gevraagd om mee te denken over een andere locatie, omdat ik al twee keer een nieuw melkveebedrijf liet bouwen en dus ervaring heb met dit soort zaken.” Tijdens de zoektocht naar een nieuwe locatie moest de vereniging flink wat hobbels overwinnen. “Er waren maar liefst zeventien locaties in beeld en de gemeenteraad deed moeilijk. Vijf jaar lang zaten we zonder accommodatie. De manegepony’s kwamen tijdelijk bij mij op stal en de manegelessen waren in onze buitenbak. Maar we hebben vastgehouden en niet opgegeven”, vertelt Harry trots. In 2019 kwam er eindelijk groen licht en mocht er een nieuwe accommodatie worden gebouwd.  
Dat leverde een prachtig, modern complex op dat van alle gemakken is voorzien. Zoals een 80 x 20 meter binnenbaan, een 60 x 20 buitenbaan, longeercirkel en stapmolen. 

Op deze woensdagmiddag is er volop bedrijvigheid. In de buitenbak is het viertal fanatiek aan het oefenen, binnen zijn er manege- en springlessen. 

Er rijden wekelijks zestig kinderen op de manegepony's. 

Rondom de binnenbak bevinden zich 28 stallen. Daar staan de pensionpaarden en manegepony’s rustig aan hun stro en hooi te knabbelen. Ze staan in ruime boxen en kunnen via een luik naar buiten kijken.

Recordaantal leden  
Gonnie van de Baan is penningmeester van de West Stichtse Ruiters en heel blij met de nieuwe locatie. “We hebben nu een mooie zichtlocatie en dat zorgde voor aanloop uit omliggende plaatsen. Op onze oude accommodatie hadden we honderd leden. Toen we zonder locatie zaten, daalde dat naar zestig. Inmiddels zitten we op 220 leden. Nog niet eerder hadden we zoveel leden! We zijn blij dat we hebben geïnvesteerd in goede bodems en een grote binnenbak. Doordat we de binnenbak kunnen opsplitsen, is er altijd ruimte genoeg voor iedereen om te rijden.”  

Manegepony’s  
Met zes manegepony’s zorgt de vereniging zelf voor nieuwe aanwas. “We hopen natuurlijk dat een deel van de manegeruiters later doorstroomt naar onze verenigingslessen”, vertelt Martine Borremans. Zij is algemeen bestuurslid en manege-instructrice. “In 2010 begonnen we als test met vijf manegepony’s, die we leenden bij manege Les Chevaux. We merkten al snel dat er veel vraag was naar ponylessen en na een half jaar kochten we zelf pony’s. Een aantal daarvan staat hier nog steeds. Er komen wekelijks zestig manegeruiters rijden en er zitten maximaal vijf kinderen in één les.”  
Zes instructeurs verzorgen gezamenlijk de manegelessen. “Ik word betaald voor de lessen, de rest van mijn taken doe ik als vrijwilliger. Zo regel ik voor de manegepony’s bijvoorbeeld de tandarts, dierenarts, hoefsmid en het harnachement. Dat geeft mij veel voldoening. Ik was zelf altijd een Pennymeisje zonder eigen pony. Ik gun het anderen ook om te rijden. Mijn kinderen zijn eveneens een grote motivatie. Door de manegepony’s konden zij leren paardrijden. Een dochter rijdt nog in de manegelessen, de ander is bijrijder.”

Het viertal van de West Stichtse Ruiters is fanatiek aan het oefenen in de buitenbak. 

Facts & figures

• Binnenbaan (80 x 20 meter) met Agterbergbodem

• Buitenbaan (60 x 20 meter) met Agterbergbodem 

• Longeercirkel

• 28 ruime paardenboxen (3 bij 4 meter), voorzien van buitenluik en eigen weidegang

• 3 poetsplaatsen, waarvan 1 met warm water 

• 4 paddocks 

• Stapmolen 

• Kantine

• Stalling voor trailers 

“Het voeren wordt in de ochtend en middag vanuit de vereniging geregeld. Medewerkers krijgen daar een vrijwilligersvergoeding voor. ’s Avonds voeren de pensiongasten. Zij mesten zelf de stal uit en het binnen- en buitenzetten van de paarden wordt onderling geregeld. De manegepony’s worden in dit schema van voeren en mesten meegenomen”, vertelt Martine Borremans.  
www.wsrmontfoort.nl

Springlessen  
In de binnenbak helpt Martine de Voogt een paar ponyruiters in de springles. Deze ervaren springamazone rijdt zelf niet meer, maar haar dochters Sophia (13) en Olivia (11) springen fanatiek. “Sophia startte onlangs voor het eerst in een internationale CSI-wedstrijd, Olivia timmert ook goed aan de weg.” Martine verzorgt sinds twee jaar springlessen bij de WSR. “Op dinsdag heb ik twee groepen en op woensdag vier: van beginners tot wedstrijdruiters op niveau. Het maakt mij niet uit of ze op een Fjord of getalenteerd springpaard zitten. Plezier is het allerbelangrijkste in de les!” De WSR is van oudsher een dressuurvereniging. Sinds de komst van Martine zijn de leden ook fanatiek met springwedstrijden. “Ik heb best wel wat dressuurruiters aan het springen gekregen. Er zijn nog nooit zoveel springlessen geweest”, lacht Martine bescheiden. “Als vereniging doen we het heel goed. Vorig jaar werden we op de Hippiade tweede met het verenigingskampioenschap, afgelopen jaar vijfde. Op de Hippiade hadden we dit jaar ook een pony- en paardenviertal. Paardrijden is best een individuele sport, maar door dit soort dingen samen te doen, creëer je veel meer clubgevoel. Ik probeer daarnaast gezamenlijk met mijn leerlingen op concours te gaan en ze daar te helpen.”  

‘Er zijn nog nooit zoveel springlessen geweest’

Olivia de Voogt in actie met haar fanatieke pony Bonnie. 

Verenigingsgevoel
“Vroeger was onze club ook actief met viertal, achttal en het verenigingskampioenschap. Maar dat liep terug en het verenigingsgevoel was de laatste jaren een beetje weg. Inmiddels is dat weer helemaal terug. We mochten de laatste jaren al een paar keer naar de Hippiade. Daar gingen we met een complete fanclub bij iedereen kijken. Hartstikke gezellig en zo krijg je weer een beetje het gevoel van vroeger terug, toen we nog met de veewagen naar concoursen gingen”, haakt Gonnie in. “Onze verenigingslessen dragen ook bij aan dit clubgevoel. Martine de Voogt heeft onze springlessen heel fanatiek opgepakt. Daarnaast beschikken we over vier hele goede dressuurinstructeurs. Een paar jaar geleden gaven zij een aantal proeflessen, waarop alle leden zich konden inschrijven. Sindsdien zijn er iedere dag verenigingslessen en dat zorgt voor meer verbinding onder de leden.”

Onmisbare vrijwilligers  
Daarnaast zorgt de aanwezige pensionstal voor de nodige reuring. Gonnie: “Daar staat een actieve club die elkaar iedere dag spreekt en fanatiek meehelpt om dingen op poten te zetten. Zulke mensen heb je echt nodig. Je kunt als club nog zo’n mooie accommodatie hebben, maar als niemand op vrijwillige basis iets wil doen, kun je de boel niet draaiende houden. Ons succes valt of staat met betrokken vrijwilligers. Leden krijgen bij ons de keuze of ze vrijwilligerswerk willen doen. Vrijwilligers krijgen korting op het lidmaatschap. Helaas lopen wij, net als iedere andere vereniging, ertegenaan dat mensen minder tijd hebben voor vrijwilligerswerk. Voor wedstrijden was het een tijdje lastig om schrijvers te vinden. We vroegen toen een jury om de jeugd vanaf twaalf jaar een cursus te geven. Uit die kweekvijver putten we nog steeds, want die meiden schrijven nog regelmatig. Inmiddels bieden mensen zichzelf ook aan voor diverse taken en dat is natuurlijk super.” 

‘Ons succes valt of staat met betrokken vrijwilligers’

De club houdt maandelijks KNHS-dressuurwedstrijden en drie keer per jaar zijn er onderlinge wedstrijden voor manegeruiters. “Daarnaast organiseren we diverse activiteiten, zoals een clinicdag, Sinterklaas en een hobby horse-wedstrijd. Het is vooral belangrijk om het samen leuk te hebben. Persoonlijk is het mijn motivatie dat de vereniging succesvol blijft. Er zijn misschien wel honderd redenen om te stoppen als vrijwilliger, maar zolang ik er voldoening uithaal, is het goed. Daarbij gaat het niet om complimentjes. Het is gewoon mooi om te zien dat ons concept er staat, succesvol is en de club nog steeds groeit!”, besluit Gonnie enthousiast.

Internationale successen

De WSR bracht ook internationaal succes voort. Dressuuramazone Eline Anker kwam afgelopen zomer aan start tijdens het EK Young Riders. In 1993 deden er ook drie leden mee op het EK dressuur. Bij de pony’s waren dat Gonnie van de Baan en Jan van Kooten. Jans zusje Sjoukje van Kooten nam in datzelfde jaar deel aan het EK Young Riders.

Instructrice Martine Borremans: 'Ik was zelf altijd een Pennymeisje zonder eigen pony. Ik gun het anderen ook om te rijden.'