BOWIEN 

POSTMA

SASKIA 

DUSSELDORP

HENDRIKA

BAKKER

BOWIEN POSTMA

SASKIA DUSSELDORP

HENDRIKA BAKKER

Bowien Postma:

 ‘Soms stond ik huilend naast Ices’

“Begin 2020 had ik net alle verblijven en vluchten bevestigd om in april 2020 op wereldreis te gaan. Maar niet veel later ging heel Nederland in lockdown. Mijn wereldreis van twee jaar was ineens van de tafel geveegd. Op dat moment reed ik samen met mijn moeder op een tuigpaard, Doc. Ik wilde graag gaan crossen, maar dat kon niet met hem. Mijn moeder vroeg toen: ‘Waarom kijk je zelf niet voor een paard waarmee dat wel kan?’ Bij toeval kwam ik de advertentie van Ices tegen. Haar fokkers, de familie Breugem, hadden twee Gelderse vossen te koop: een hengst en een merrie. In eerste instantie kwam ik voor de hengst, maar toen Ices haar hoofd op mijn schouder legde, was ik even dat meisje uit de Penny. ‘Ja, ik doe het!’ Ices was toen twee jaar en verhuisde naar de pensionstal. De eerste keer dat ik daar met haar liep, skiede ik er heel hard achteraan. Ices vond alles eng en haar reactie daarop was vluchten of steigeren. Ze kon alleen een halster om en verder niks. Ik leerde haar poetsen, beentjes optillen, naar de hoefsmid en braaf meelopen. 

Dat jaar heb ik echt goed benut om Ices vanaf de grond heel veel te leren. Daarbij maakte ik gebruik van de methode van Feather Light Horsemanship en de TRT method. Door haar lichaam op de juiste manier te gebruiken, kreeg Ices meer zelfvertrouwen en leerde ze omgaan met vreemde situaties. Maar vooral in het begin was het niet zo makkelijk als ik vooraf dacht. Ik heb veel moeilijke paarden gereden, maar als je met zo’n jong paard in de hand staat, besef je pas hoe lastig het is om de juiste dingen aan te leren. Soms stond ik huilend naast Ices en zei ik: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Maar dan zei mijn moeder: ‘Kom op, je kunt het. Morgen proberen we het opnieuw.’

'Het belangrijkste is vooral samen plezier maken en volop genieten'

Ik leerde van Ices om veel geduld te hebben en naar mezelf te kijken. Ze heeft me door een moeilijke tijd geholpen en is echt een spiegel voor me. Ik geloof echt dat onze band is versterkt, doordat we zoveel vanaf de grond hebben gewerkt. Onder het zadel kan Ices wat onzeker zijn, maar heeft ze nooit één pas verkeerd gezet. De eerste keer dat ik erop zat, was zonder zadel. Ices keek een keer achterom en vond het wel prima. Het eerste half jaar deden we het heel rustig aan. Ik ging er één of twee keer per maand op en na een half jaar deden we ons eerste galopje in het bos.  
Inmiddels is Ices zes jaar en uitgegroeid tot een gouden, veelzijdige merrie. Ik kan haar nu zonder zadel en hoofdstel rijden. We maken regelmatig een buitenrit en haalden met één wedstrijd drie winstpunten in de B dressuur. We springen en volgen meerdere crosslessen. Dat vindt ze zo leuk! Daarnaast zijn we veel bezig met dressuurmatig werken aan de hand en vrijheidsdressuur. Ices kan meerdere kunstjes, zoals Spaanse pas en draf, kusjes geven, steigeren, jambette op het blok en pirouette en passage. Afgelopen zomer is ze door Roberto Elsing beleerd in het enkel- en tweespan. Volgend jaar hoop ik onze eerste oefencross te rijden. Andere dingen op ons to-do-lijstje zijn: naar het strand, boogschieten en working equitation, maar het belangrijkste is vooral samen plezier maken en volop genieten.” 

Saskia Dusseldorp:

‘Het gaat goed, zolang het goed gaat’

“Toen mijn oude paard Ultimo met pensioen ging, zocht ik bewust naar een jong paard uit dezelfde moederlijn. Ik hoopte op een paard met hetzelfde fijne karakter. Die vond ik in de nu vierjarige ruin Painted Black van de Debbehoeve. Ultimo is zijn oudoom. Hem liet ik destijds zadelmak maken en leidde ik zelf op tot en met het ZZ-Zwaar. Omdat ik inmiddels 51 jaar ben, wilde ik in elk geval één keer in mijn leven het hele opleidingstraject zelf doen. Daar zag ik vanwege mijn leeftijd niet tegenop. Ik ben een van die weinige amazones die niet bang is geworden nadat ze moeder werd. Ik noem mezelf altijd een beetje naïef. Het gaat goed, zolang het goed gaat. Gelukkig ging het tot op heden ook niet vaak fout.

Painted kocht ik als anderhalfjarige. In de opfok viel zijn gouden karakter al op. Hij toonde toen al koel en niet snel onder de indruk. Ik tutte veel met hem en hij is ook enorm knuffelig. Als hij op schoot kon liggen – met zijn 1,80 meter – dan zou hij het doen!

Begin 2023 werd hij gecastreerd, daarna verhuisde hij naar de pensionstal waar Ultimo ook staat.

Ik begon daar eerst met stappen aan de hand en longeren. Al vrij snel deed ik een sjabrakje op zijn rug en daar reageerde Painted niet op. Dus met een zadel erop, durfde ik het ook wel aan. De eerste keer onder het zadel hield een vriendin Painted vast. We begonnen met een halve minuut en breidden dat langzaam uit. Vanaf dag één pakte hij alles heel goed op en zette hij nooit een stap verkeerd. Ik lette altijd goed op of hij ergens spanning van kreeg en dan deed ik gewoon een stapje terug of herhaalde het tot de spanning wegebde. Painted heeft echt een fantastisch karakter. Hij is een tikkie dominant en heel zelfverzekerd. Dat werkt in mijn voordeel, want hij raakt niet snel door mij van de leg.

Gelukkig heb ik ook goede begeleiding gehad. Toen Painted een half jaar onder het zadel was, ging ik lessen volgen bij Marjo Corporaal en Hergen van Hall. Ik weet dat ik af en toe wat te lief ben en met een jong paard moet je daar toch mee oppassen. Mijn instructeurs houden mij echt een spiegel voor.

Puberen

De laatste tijd begint Painted wat te puberen. Dan is hij soms meer op andere paarden gefocust dan op mij. Onlangs startte ik voor de eerste keer L2. Met losrijden was hij aan het hinniken en toonde hij wat hengstengedrag. De naïviteit gaat er vanaf, maar dat mag ook. Een paard mag paard zijn, het is geen machine. De komende tijd moet ik dus wat kordater zijn. Toch deed hij het alsnog fantastisch en scoorde in de proef 73%. Als hij er eenmaal voor me is, dan kan er gerust een bom afgaan. 
Dressuur gebruik ik als middel zodat Painted zijn lijf goed gebruikt. Mijn grootste motivatie is om mijn paard sterker te maken en fysiek gezond te houden. De wedstrijden helpen mij toetsen of ik op de goede weg ben. Eigenlijk maakt het mij niet zoveel uit of ik ooit weer Z dressuur word, Painted gaat hier toch nooit meer weg! Ik ben apetrots op hem en de weg die we samen hebben afgelegd.”

'Ik weet dat ik af en toe wat te lief ben en met een jong paard moet je daar toch mee oppassen'

Hendrika Bakker:

‘Klotsende oksels, onzekerheid en pure blijdschap wisselden zich iedere drafpas af’

“Ik reed vaker jonge paarden en pony’s, maar het leek me fantastisch om een keer van jongs af aan te beginnen. Dus kocht ik in oktober 2018 met mijn man een hengstveulen, Norris. Ik wilde graag een paard met een beetje maat. Dat scheen Norris wel te krijgen. Uiteindelijk zijn we gestopt met meten toen hij op zijn derde al 1,83 meter was!  
We bezochten hem regelmatig in de opfok en als tweejarige kwam hij naar huis. Zo konden we spelenderwijs beginnen met de basis, maar vooral ook maatjes worden. Toen ik hem net één keer had gelongeerd, brak ik door de val van een ander paard mijn bovenarm. Ik mocht zeven maanden niet rijden. We besloten Norris die zomer weer op de wei te zetten. Ik ging om de dag naar hem toe. Als hij mijn auto in de verte zag, kwam hij al aanlopen. Onze band was toen al bijzonder. Eind september kwam hij weer op stal. Het zadelmak maken liet ik over aan een professional. Ik vind dat echt een specialisme op zich. Toch kon ik het niet helemaal loslaten. Het longeren en opzadelen deed ik zelf en toen Norris tien keer onder het zadel was geweest, ging ik erop. Dat was op 3 januari 2022, precies één jaar nadat ik mijn bovenarm brak. 

Thuis had ik het niemand verteld. Klotsende oksels, onzekerheid en pure blijdschap wisselden zich iedere drafpas af. Norris was gelijk heel braaf, maar het vertrouwen moest bij mij groeien. Door mijn val had ik een tijdlang niet gereden. Daarnaast is Norris groot, loopt hij van nature een beetje ‘op de kop’ en had ik natuurlijk nog weinig stuur. Maar Norris liet alles makkelijk voelen en heeft nooit een pas verkeerd gezet. Het is wel een paard met karakter. Als hij iets niet wil, laat hij zich niet dwingen. Trailerladen ging in het begin bijvoorbeeld erg moeizaam. Met behulp van grondwerk losten we dit gelukkig weer op en inmiddels kan ik alleen met hem op pad.  
Springen pakt hij super aan. Als driejarige scoorde hij al hoge punten bij een vrijspringwedstrijd. Hij wil altijd naar de overkant. Voor mezelf was springen met zo’n groot en groen paard een goede leerschool. Ik ben behoorlijk perfectionistisch en heb moeten leren dat niet altijd alles volgens het boekje gaat, zoals afstanden rijden.  

Als vier- en vijfjarige heeft Norris in de zomer twee maanden op de wei gelopen. Die extra tijd deed hem echt goed.

Ik neem bewust de tijd voor zijn opleiding en rijd veel met hem in het bos. Niet alleen vanwege de afwisseling, maar ook omdat hij zo groot is. Verruimingen oefenen gaat in het bos bijvoorbeeld zoveel makkelijker dan in een 20x40 bak! Ik probeer echt te kijken naar wat Norris nodig heeft. Dat leverde soms lastige keuzes op. Zo reed ik bijvoorbeeld niet op de regiokampioenschappen en de finale van Outdoor Zuidwolde, omdat het op dat moment niks bijdroeg aan zijn ontwikkeling.  
Inmiddels is Norris zes jaar en loopt in het 1,10 meter. Recent startte ik met hem nog in Sentower Park. Dat soort meerdaagse wedstrijden vind ik heel leuk. Ik hoop in de toekomst op eensterrenniveau te starten. 
Ik denk dat Norris veel kan en er is veel vraag naar hem. Er zijn bedragen geboden die mij echt in verlegenheid brachten. Dat heeft mij een tijdlang onzeker gemaakt. Ik dacht: is dit paard niet veel te goed voor mij? Maar mijn man en ik hebben besloten dat Norris bij ons blijft. Dat wat wij samen hebben is zo speciaal. Dat kun je niet terugkopen; ook niet met heel veel geld.” 

'Ik ben behoorlijk perfectionistisch en heb moeten leren dat niet altijd alles volgens het boekje gaat'